Dziennikarz prasy, radia i telewizji

Bardzo szanuję dziennikarzy, ale tych, którzy są profesjonalni. Drażnią mnie natomiast młode pannice, które dziennikarstwo traktują jako przepustkę do sławnych siatkarzy.

Dziennikarstwo to nie zawód ani branża. To tylko mizerna szansa na zaistnienie dla popaprańców i odmieńców – fałszywe drzwi na zaplecze prawdziwego życia, obrzydliwa, zaszczana nora zabita dechami przez inspektorów budowlanych, ale dość głęboka, aby każdy pijaczek mógł stoczyć się stoczyć się do niej z chodnika, aby tam walić gruchę jak małpa w zoo.

Tysiące kwestii od dziesiątków lat leży odłogiem, tysiące przybywa ich z każdym rokiem, każdy dzień nowe szpilki wbija nam za paznokcie, a my tymczasem, my, kawiarniane Cezary, my, zaściankowe Palmerstony, pozostajemy ciągle na tym olbrzymim piedestale, który nam wybudowała naiwność własna i pobłażliwa tolerancja naszych przyjaciół, takich samych jak i my fuszerów.